Kim są współcześni Żydzi?

Mało kto zastanawia się skąd właściwie wzięli się współcześni Żydzi. Sprawa wydaje się jasna, wszystko mamy opisane w Biblii, a obecni Żydzi to potomkowie biblijnych protoplastów. Jednak nie jest tak do końca. Współcześni Żydzi dzielą się na dwie mocno zróżnicowane grupy, które nie łączy wspólna historia, ani nawet biologiczna zależność, a jedynie religia mojżeszowa. Te dwie grupy to Sefardyjczycy i Aszkenazyjczycy. Sefardyjczycy w prostej linii są potomkami  biblijnych Żydów i stanowią dzisiaj zdecydowaną mniejszość (8%-15%, w zależności od źródeł, obecnej populacji), natomiast Aszkenazyjczycy są potomkami koczowniczego ludu Chazarów i obecnie są zdecydowaną większością (85%-92%, w zależności od źródeł,  współczesnej populacji).

Skąd Chazarowie biorą swe korzenie, dziś już nie bardzo wiadomo, choć większość znawców tematu zgadza się, że przybyli gdzieś ze środkowej Azji. Ogólnie określa się ich jako ludy ugrofińskie lub mongolsko–tureckie. Byli ponoć wyjątkowo znienawidzeni w swym pierwotnym miejscu zamieszkania i w związku z tym, w wyniku nieustannych wojen z sąsiadami, zostali zepchnięci na zachód, w kierunku budzącej się do życia Europy. Na swej drodze do nowej ojczyzny nie szczędzili nikogo, utrzymując się z rozboju oraz haraczów, co, zdaje się, było ich nie tyle drugą co pierwszą naturą. Kiedy dotarli do brzegów Morza Czarnego zorientowali się, że okoliczne plemiona nie są zorganizowane w jakąś państwową jedność i w związku z tym, stanowiące łatwą zdobycz. I tak też się stało, w stosunkowo krótkim czasie Chazarowie podbili dwadzieścia pięć lokalnych plemion, zajmujących się głównie uprawą roli i łowiectwem a nie wojaczką i dlatego nietrudnych do ujarzmienia.

Około roku 1000 A.D. Chazarowie tworzyli już silne państwo pomiędzy Morzem Czarnym i Kaspijskim, w rzeczy samej największe oraz najbogatsze we wschodniej Europie. Ich wpływy sięgały daleko wzdłuż rzek Wołgi oraz Donu, innymi słowy, ściągali haracz nawet od tak daleko położonych ludów.

W sprawach religijnych, Chazarowie byli przykładowymi poganami, choć wyróżniała ich wyjątkowa gorliwość w czczeniu fallusa. Doszło nawet do tego, że choć było to plemię wyjątkowo agresywne, to kult siusiaka zaczął stopniowo podkopywać jego zdolności bojowe jak i rozkładać moralnie warstwy przywódcze. W tej sytuacji, aby zapobiec dalszej degeneracji swego narodu, w roku 730 A.D. chan Bulan zdecydował, że konieczne są głębokie zmiany. I tak, w ramach odbudowy plemiennego morale, Bulan zaprosił do Itil, stolicy Chazarii położonej przy ujściu Wołgi, przedstawicieli religii chrześcijańskiej (przybyłych z niedalekiego Bizancjum), islamskiej oraz talmudycznej. Każdy reprezentant wyznaniowy przedstawiał swe wierzenia a potem nastąpiła ponoć długa dysputa, mająca na celu przekonanie chana Chazarii, że to właśnie ta a nie inna religia jest słuszna czy też prawdziwa. Jedne źródła mówią, że w rezultacie polemiki chan Bulan zdecydował, że jego ludzie powinni przyjąć wiarę talmudyczną. Inne twierdzą, że kuty na cztery nogi władca Chazarów, zorientował się, iż, z jednej strony, talmudyzm był tolerowany tak w krajach islamskich jak i w Bizancjum a z drugiej, dawał religijną niezależność od sąsiadów, co znaczyłoby, krótko mówiąc, że u podłoża wyboru religii talmudycznej leżały względy polityczne. Są też znawcy tematu, którzy twierdzą, że najbardziej chanowi Chazarów spodobało się w wierzeniach Hebrajczyków to, iż ich Bóg, Jahwe, obiecał im panowanie nad światem, czyniąc z nich tzw. „naród wybrany.” Tak czy inaczej przyjął religię Hebrajczyków jako swoją własną a z nim, chcąc czy też nie, zmuszeni byli zrobić to samo wszyscy notable chazarscy, których było wtedy około 4 tysięcy. Swoją drogą musiało to wyglądać nieco zabawnie, kiedy tak wielka liczba chłopów chodziła kilka dni okrakiem po przymusowym obrzezaniu.

Sam fakt masowej zmiany obowiązującej religii nie jest czymś nowym wszak Polanie za panowania Mieszka I przyjęli od Czechów chrześcijaństwo. Niemniej pozostali Polanami a nie zaczęli udawać, że od teraz są Czechami albo, na przykład, Germanami. Natomiast w wypadku Chazarów, wraz ze zmianą wierzeń nastąpiło coś wręcz zdumiewającego: otóż chan Bulan postanowił, że Chazarowie są tzw. 13 zaginionym plemieniem hebrajskim czy też od tego czasu powinni za takowy uchodzić. Taki rozwój wypadków zdawałby się jednoznacznie wskazywać na to, że u podłoża zmiany religii leżało jednak przeświadczenie, że kiedyś Hebrajczycy będą panować nad światem.

Aszkenazyjczycy są w prostej linii potomkami koczowniczych Chazarów

Współcześni Żydzi Aszkenazyjczycy są w prostej linii potomkami koczowniczych Chazarów, a ich językiem był i jest Jidysz (żargon), czyli mieszanina języka germańskiego, słowiańskiego, tu i tam przetykana hebrajskim.

Tymczasem Żydzi Sefardyjczycy są potomkami Izraelitów wywodzących się z Judei, których to tłumiąc powstanie żydowskie tak surowo potraktował  rzymski cesarz Hadrian (76 A.D. – 138 A.D.). W roku 132 A.D. wybuchło ostatnie powstanie Hebrajczyków skierowane przeciwko rzymskim okupantom. Na czele powstania stanął Szymon Bar Kochba. Po początkowych sukcesach gdy w wyniku walk Żydzi wyzwolili cały obszar prowincji Judea wraz z Jerozolimą i ruinami Świątyni, w których wznowiono służbę ofiarniczą (w sumie powstańcy zdobyli ok. 50 twierdz oraz ok. 1000 miast i wsi) przyszedł czas porażki. Ludność zamieszkująca Palestynę została wycięta lub sprzedana w niewolę, Jerozolima zburzona (na jej miejsce Hadrian kazał wybudować nowe miasto Aelia Capitolina) oraz ostatniej walki w twierdzy Bethar, która została zdobyta w 135 roku. W twierdzy zginął Szymon Bar Kochba i niemal wszyscy obrońcy. Ostateczną represją rzymską był finalny rozdział Diaspory (z hebrajskiego Galut) czyli przymusowe wygnanie.

Żydzi dwa razy wzniecali powstanie przeciwko Rzymianom. Za każdym razem doświadczyli porażki. Po pierwszym powstaniu (66-73) część Żydów opuściła Palestynę i zakładała hebrajskie kolonie w basenie Morza Śródziemnego. Po drugim powstaniu (132-135) Hadrian nakazał przymusowe wysiedlenie ludności żydowskiej. Jedna z liczniejszych kolonii żydowskich została założona w Hiszpanii, gdzie doczekała się okresu rozkwitu aż do czasu kolejnego wypędzenia w roku 1492. I to właśni tych potomków Izraelitów, posługujących się językiem ladino, który był mieszaniną dialektu kastylijskiego oraz zapożyczeniach z hebrajskiego, nazywamy dziś Sefardyjczykami.

Pierwsze powstanie żydowskie

Wracając do dwóch powstań żydowskich, warto poznać ich skutki ponieważ to represje rzymskie przyczyniły się do opuszczenia Palestyny przez Żydów.

Józef Flawiusz podaje, że podczas pierwszego powstania żydowskiego (66-73) zginęło 1.100.000 ludzi. Zdaniem Flawiusza do niewoli trafiło ponad 97 tys. Żydów, z czego 17 tys. zmarło z głodu. O ile liczba jeńców jest prawdopodobna, o tyle liczba zabitych została przez Flawiusza wyolbrzymiona. Orozjusz i Tacyt mówią o 600 tys. ofiar. Książęta i przedstawicieli znakomitych judzkich rodów odesłano do Rzymu. Starszych wysłano do egipskich kopalń, a najsilniejszą młodzież rozdano po rzymskich prowincjach, aby występowała w cyrkach walcząc z dzikimi zwierzętami. Podczas jednego cyrkowego spektaklu potrafiono zgładzić nawet 2 tys. ludzi. Dzieci i niewiasty sprzedano. Cesarz Wespazjan ogłosił Judeę swoją własnością prywatną i nakazał rzymskim urzędnikom rozprzedać ją małymi działkami, a dotychczasowy podatek na świątynię, płacony przez Żydów, cesarz nakazał odtąd pobierać na rzecz świątyni Jowisza Kapitolińskiego.

Drugie powstanie żydowskie

Tłumiąc drugie powstanie żydowskie (132-135) Rzymianie zburzyli 50 twierdz oraz 985 miast i wsi. Zginęło ok. 580 tysięcy Żydów. Wzgórze Świątynne w Jerozolimie zostało zaorane. Stanęła tam świątynia Jowisza i posąg Hadriana. Miasto nazwano Colonia Aelia Capitolina i uczyniono z niej kolonię dla wysłużonych żołnierzy syryjskich i fenickich. Zakazano praktyk judaizmu. Nazwę kraju zmieniono z Judei na Syria Palestina (Syria palestyńska, inaczej filistyńska). Na terenie dawnej Jerozolimy wybudowano pogańskie świątynie ku czci Jowisza, Serapisa, Dionizosa oraz Kastora i Polluksa. Żydom zabroniono mieszkać, wkraczać i przebywać w okolicy miasta, a na teren świątyni mogli wejść tylko 9 dnia miesiąca Aw, aby przy Ścianie Płaczu opłakiwać swoje nieszczęście.

Skąd wzięli się Żydzi w Polsce.

Pewnie wiele osób zastanawia się skąd wzięli się Żydzi w Polsce. Otóż Żydzi osiedleni w naszym kraju w przytłaczającej większości są to potomkowie Chazarów, którzy osiedlali się w różnych krajach we Wschodniej i Środkowej Europie po upadku Kaganatu Chazarskiego. Państwo chazarskie zostało zlikwidowane przez Wikingów i wschodnich Słowian.

Otóż na początku VI wieku n.e. dzisiejsze tereny Rosji europejskiej, były w posiadaniu szczepów Germańskich, przybyłych tu z dalekiej Danii oraz południowej Skandynawii. Po ciężkich walkach z Madziarami doszli oni aż do Donu, który to obszar wtedy nazywali „Wielką Szwecją” i który na południu opierał się o państwo Chazarów. Wtedy też po raz pierwszy pojawiło się słowo „Rus”, pochodzące ze szczepu Alansów, od wiodącego rodu zwanego, Ruhs – As. Wysocy, germańscy blondyni nazywali siebie Waregami a w reszcie Europy znani byli pod nazwą Wikingów. Po kilku spokojnych latach, nagle i bez ostrzeżenia, Chazarowie uderzyli na Waregów, spychając ich na Północ. W odpowiedzi na atak, wkrótce przybyły ze Skandynawii drużyny Wikingów, niosąc pomoc oblężonym braciom. W roku 964 A.D. władcą Rusi został Świętosław, który pomimo młodego wieku był już znanym powszechnie jarlem (wodzem), nieustraszonym w boju a jednocześnie przebiegłym i mądrym. Jako pierwszy cel swego panowania wyznaczył sobie pokonanie Chazarów, płacąc im w ten sposób pięknym za nadobne. I tak, w roku 965 A.D., wojownicy Ruscy wraz z Wikingami, pod dowództwem Świętosława runęli na południe jak grom z jasnego nieba i wkrótce doszczętnie rozgromili armię Chazarską. Zwycięstwo było tak totalne, że od tego czasu Chazaria przestała istnieć a niedobitki rozproszyły się po wschodniej i centralnej Europie i odtąd znani byli tam jako Aszkenazyjczycy a w Polsce Żydzi. Duża grupa Chazarów, która upodobała sobie dzisiejsze tereny Niemieckie, wkrótce zyskała sobie opinię najlepiej zorganizowanych oraz najzamożniejszych i to właśnie od nich pochodzi nazwa Aszkanaz – z hebrajskiego Germanie.

Tak więc można spokojnie założyć, że większość żydów, szczególnie tych na wschodzie kraju, w prostej linii pochodzi ze szczepów ugrofińskich, które kiedyś zamieszkiwały tereny Azji. Natomiast jest prawdą, że z Izraelitami łączy ich wspólna religia a mianowicie judaizm ale oprócz tego nic więcej. I co ciekawe, syjonizm czyli ideologia narodowego odrodzenia Hebrajczyków, powstał właśnie w kręgach Aszkenazyjczyków, choć mają oni takie prawo do Palestyny jak Warszawiacy do Kalifornii.

źródła:

http://pl.wikipedia.org/wiki/Sefardyjczycy
http://pl.wikipedia.org/wiki/Aszkenazyjczycy
http://pl.wikipedia.org/wiki/Chazarowie
http://pl.wikipedia.org/wiki/Powstanie_Bar-Kochby
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojny_%C5%BCydowskie
http://pl.wikipedia.org/wiki/Wojna_%C5%BCydowska_%2866-73%29

foto: http://palestyna.wordpress.com/2010/03/15/chazarowie-korzenie-wspolczesnego-zydostwa/