czwartek, 28 marca, 2024

22 lutego – wspomnienie Katedry św. Piotra

Share

Katolicy przykładają dużą wagę do specjalnego wspomnienia liturgicznego zwanego katedrą św. Piotra Apostoła, które obchodzi się w Kościele dnia 22 lutego. Podkreślenie tego wspomnienia wynika z roli, jaką z woli samego Chrystusa odegrał Piotr w pierwotnym Kościele, oraz z racji urzędu przypisanego do każdorazowego jego następcy, który czasem nazywa się urzędem Piotra i który do dziś funkcjonuje w Kościele Chrystusowym. W obydwu przypadkach rola ta miała i ma zadanie jednoczenia Kościoła w osobie i nauczaniu Jezusa Chrystusa, strzegąc prawdziwości i czystości chrześcijańskiej wiary. Perspektywa czasu pokazuje, jak opatrznościowo dobre było to rozwiązanie.

Piotr – opoka Kościoła

Teksty ewangeliczne podają nam wiele przykładów, że Chrystus spomiędzy wszystkich apostołów wyróżnił w sposób szczególny Piotra. Ot chociażby Jego obietnica prymatu: „Ja tobie powiadam: Ty jesteś Piotr (czyli skała), i na tej skale zbuduje Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą. I tobie dam klucze królestwa niebieskiego; cokolwiek zwiążesz na ziemi, będzie związane w niebie, a cokolwiek rozwiążesz na ziemi, będzie rozwiązane w niebie” (Mt 16,18-19). Jezus skierował je publicznie do Piotra wobec wszystkich apostołów. Obrazy: opoki, kluczy, władzy związywania i rozwiazywania, są znane powszechnie jako symbole władzy. Drugi tekst posługuje się z kolei innym powszechnie znanym symbolem owczarni i pasterza, w którym czytamy o nakazie Jezusa skierowanym do Piotra, by pasł owce i baranki Jego owczarni, w imię miłości Chrystusa (J 21,15-17). Apostoł Piotr nie był idealnym człowiekiem, wprost przeciwnie wykazywał się upartością i impulsywnością, a jednak to właśnie jego wybrał Pan Jezus na widzialnego stróża swego dzieła zbawczego w Kościele. Być może właśnie te cechy upartości i impulsywnej kreatywności zadecydowały o tym wyborze, jednak jego późniejsza ofiara z życia za wiarę w Jezusa w centrum ówczesnego świata oraz historia papiestwa wykazały trafność tej decyzji.

Urząd Piotrowy

Piotr istotnie sprawował najwyższą władzę w Kościele po wniebowstąpieniu Jezusa, co potwierdzają liczne teksty z Dziejów Apostolskich. To on proponuje wybór następcy w miejsce Judasza; podobnie jest z ustanowieniem diakonów dla posługiwania biednym przy stole; przemawia do tłumów w dzień Zesłania Ducha Świętego i do Najwyższej Rady żydowskiej. On też został aresztowany przez Heroda jako głowa Kościoła. To on wreszcie zdecydował na soborze w Jerozolimie, by rozszerzyć ewangelizację na narody pogańskie, zwalniając neofitów z nakazów prawa żydowskiego. On wreszcie poniósł śmierć męczeńską za wiarę w Chrystusa w Rzymie, stolicy pogańskiego cesarstwa, która wkrótce stała się duchową stolicą wielkiej religii chrześcijańskiej. O tej jego działalności ostatecznych autorytatywnych decyzji, prymacie wśród apostołów i ich następców oraz śmierci męczeńskiej w Rzymie wspominają pisarze wczesnego chrześcijaństwa. Świadczy o tym również jego grób zachowany w Rzymie, który według podania miał znajdować się w bazylice sw. Piotra pod konfesją, co też potwierdzają ostatnie wykopaliska, które odkryły śmiertelne szczątki Apostoła. Idąc za tradycją sięgającą samych początków chrześcijaństwa, biskupi rzymscy zawsze uważali się i byli uważani za bezpośrednich następców św. Piotra Apostoła, do których jako do ostatecznych autorytetów odwoływała się reszta świata chrześcijańskiego.

Katedra św. Piotra

Ten autorytet religijno-moralny sw. Piotra i jego następców z czasem uwyraźnił się w postaci realnej władzy jurydycznej nad pozostałymi kościołami chrześcijańskimi, co potwierdził Sobór Watykański I (1870). Od IV wieku chrześcijanie w Rzymie znali i obchodzili święto katedry św. Piotra (celebrowane 22 lutego), biorąc pod uwagę fakt, że był on kiedyś biskupem tego miasta. Z uwagi na to jednak, że święto to często wypadało w okresie Wielkiego Postu, w wielu innych regionach (np. w Galii, dzisiejszej Francji) zaczęto je obchodzić wcześniej, 18 stycznia. I tak utrwaliły się dwie celebracje tego święta: 18 stycznia obchodzono wspomnienie katedry św. Piotra w Rzymie i 22 lutego katedry św. Piotra w Antiochii. W tym ostatnim przypadku kierowano się żywą tradycją, która głosiła, że Piotr miał najpierw założyć swoją stolicę prymasa Kościoła Chrystusowego w Antiochii, gdzie przebywał kilka lat, zanim udał się ok. 42 roku do Rzymu, gdzie poniósł śmierć męczeńską. Papież Paweł IV w 1558 roku ustalił ostatecznie obydwa terminy i rozszerzył ich celebrowanie na cały Kościół Zachodni.

Sama nazwa katedry św. Piotra wzięła się z tronu, jaki ustawiono w bazylice św. Piotra w Rzymie za głównym ołtarzem, w absydzie, na którym miał zasiadać św. Piotr. Do V wieku znajdował się on w chrzcielnicy bazyliki. Dziś stanowi go wiele kawałków drewna spojonych bogato zdobionymi płytami z kości słoniowej. Jako takie, jest ono wkomponowane w potężny tron z marmuru dzieła słynnego budowniczego katedry Jana Berniniego (†1680). Ta właśnie katedra stała się symbolem władzy zwierzchniej w Kościele Chrystusa w osobie św. Piotra i jego następców.

ks. Ryszard Groń

Czytaj więcej

Komentarze

ZOSTAW ODPOWIEDŹ

Proszę wpisać swój komentarz!
Proszę podać swoje imię tutaj

Poprzedni artykuł
Następny artykuł

Nowości